دلتنگ حسین

دلم برای امام حسین تنگ شده...

اون امام حسین که با معرفت برم پیشش...

اون اقایی که به عشقش اسیر بشم...

میریم کربلا، انگار نه انگار! انگار رفتیم تا سر کوچه یه دور زدیم و برگشتیم! و این ها بدترین زجرهای روحی هست که به معنای واقعی کلمه آدمو عذاب میده.

شامل عنایت حضرت نمیشم چون میدونم این علاقه ی به حضرت از روی معرفت نیست...

ما فقط میریم هیئت که حال کنیم و صفا کنیم... ولی یکم فکر نمیکنیم...

یعنی میشه یه روزی واقعا حسینی بشیم؟

دلم میخواد یک بار با معرفت بگم یا حسین :(

همین..